domingo, 3 de octubre de 2010

Mamá Telefónica nos pone canguro

Fueron tal vez los nazis los primeros en aplicar de forma consciente la denominada “teoría de la bala”, o de la "aguja hipodérmica" que buscaba influir en los comportamientos de los individuos mediante un uso unidireccional de los medios de comunicación. A pesar del éxito que con frecuencia se atribuye a la comunicación encarnada por el infausto Goebbels, lo cierto es que lo que verdaderamente se impuso sobre las voluntades fueron las amenazas y la violencia.

La amenaza es un ejercicio burdo de poder que, en principio, nada tiene que ver con las sutilezas de la sibilina manipulación. El problema viene cuando el poder y la capacidad de manipular recaen en las mismas manos.

En un modelo democrático se presupone un control sobre el poder, que se materializa en la capacidad de las personas para cambiar a los encargados de gestionar ese poder, que ejercen por delegación. En ese contexto se aceptó que la difusión de informaciones por medios masivos pudiera estar en manos privadas. La comunicación de masas es un derecho fundamental y un servicio que, como las cantinas de hospitales y universidades o la limpieza de las ciudades, puede ser prestado por una concesionaria. Eso sí, bajo un control estricto para que prevalezca ese derecho fundamental de las personas que, en el caso de España, se explicita en el artículo 20 de la Constitución. Tanto el poder como la comunicación, situados en la parte alta y estrecha de un esquema vertical de organización, se habían de ejercer por delegación de aquellos que ocupan la parte baja y ancha, el pueblo, cuya capacidad de decisión se refleja en el voto.

La transformación de aquel modelo democrático imperfecto en el modelo de democracia liberal que hoy nos domina hizo que, como sucedió en el resto de los ámbitos sociales, la libertad de los poderosos se impusiera sobre la libertad de los ciudadanos. Es decir, la libertad de informar se impuso sobre el derecho a ser informado. Para difundir informaciones con posibilidades de éxito era necesario disponer de un medio de masas, y su creación y mantenimiento implicaba ingentes inversiones solo al alcance de los poderosos. Unos poderosos que, también a golpe de talonario, aumentaron su capacidad de influencia sobre los políticos. La capacidad real de decisión del pueblo a través del voto se fue al garete.

Mientras que las relaciones de sometimiento entre el verdadero poder y la política permanecen invariables, en el ámbito de la comunicación sí se ha producido un cambio radical. El propio concepto de comunicación de masas está en entredicho. Las masas tienden a desaparecer. Son los individuos los que, entre iguales, intercambian archivos de música, vivencias en los blogs o en las redes sociales, diversión o información. Hoy, la capacidad real de decisión del pueblo se refleja en su participación en la red.

Es necesario que los modelos de convivencia (la política) se adapten a esta nueva situación porque de lo contrario se abrirán ante nosotros peligros similares a los que se cernieron sobre el mundo cuando los nazis ensayaron la “teoría de la bala” a través de la combinación de las burdas amenazas y la violencia del poder con las posibilidades de manipulación a través de la comunicación.

El ejemplo más claro y cercano es el de Telefónica (hoy Movistar) en España. La privatización del servicio prestado por esta empresa, por el momento en el que se produjo, le abrió las puertas a un poder casi absoluto, que no duda en ejercer con amenazas (como la de cortar un servicio fundamental en caso de dudas sobre el cumplimiento de las obligaciones contractuales sin la mediación de la Justicia).

Internet no es un medio de comunicación sino un entorno en el que, entre otros contenidos, fluye la comunicación. Es como el aire. Algo que no debe ser privatizado. Otra cosa son los diferentes productos, servicios o programas que se desarrollen en ese entorno.

Imaginemos una actuación de una concesionaria de obras públicas en una ciudad: la construcción de un barrio, con sus viviendas, calles e infraestructuras, y su mantenimiento. En las calles se instalan comercios, con sus rótulos y escaparates. La gente habla y pasea. Pero, antes de hacerlo, los comerciantes deben pedir permiso a la concesionaria de la obra para poder instalar esos comercio, rótulos y escaparates y las personas han de hacerlo para hablar y pasear. Un buen día, a una persona que camina por una de esas calles le ponen una venda en los ojos cada vez que pasa por delante de determinados comercios y trata de hablar con determinadas personas. Es un agente de la empresa concesionaria, que también le dice, “bueno, si usted me lo pide, no le pongo la venda y a partir de ahora no le cobro por este servicio”.

La situación es ridícula, pero es más o menos lo que me pasó este fin de semana con Telefónica. El sábado, mientras buscaba en Google documentación sobre grupos anarquistas, el acceso a una página me fue vetado con un mensaje en el que se me informaba que “Canguro Net” había considerado inapropiado aquel contenido. Me informé sobre lo que estaba sucediendo y resultó que el tal “Canguro Net” era un servicio de pago que Telefónica incluyó en nuestro contrato sin habérselo solicitado. Después de algo más de una hora de investigación fui capaz de anular el filtro que me habían impuesto. Al día siguiente intenté que la empresa me diera de baja, algo que creo haber logrado después de numerosas llamadas y mucho, muchísimo tiempo. De todas formas me han dicho que debo comprobarlo en el próximo recibo.

Como en el caso de la venda en los ojos, tengo la sensación de haber sido objeto de un atentado grave y, sobre todo, tengo una sensación de preocupación. Los señores dueños de esa empresa, sobre los que no tengo ninguna capacidad de decisión, tienen en sus manos los derechos que se me reconocen en la Constitución y pueden dármelos y quitármelos a su capricho. Ellos lo hacen y eres tú el que tienes que moverte para recuperarlos. De nuevo, son los poderosos los depositarios de un derecho pensado inicialmente para la protección de las personas: son inocentes mientras no se demuestra lo contrario. Y es el pueblo el encargado de gastar su tiempo y su dinero en hacer las demostraciones.

La red es un entorno, como lo son las calles de nuestras ciudades, donde hablamos, nos relacionamos, intercambiamos cosas, compramos o nos divertimos. Lo que nos permite la tecnología es romper con las limitaciones del espacio físico y abrirnos las puertas de un espacio virtual. Pero los proveedores de la tecnología no deben tener ningún poder sobre las relaciones, las conversaciones, los intercambios, los negocios o la diversión, de la misma manera que el proveedor de obras públicas no lo tienen sobre lo que las personas hacen en las calles que han construido y que se encargan de mantener.

Está claro que el modelo liberal implica la asunción por parte de los poderosos de los derechos de libertad que corresponden a aquellos que han sido víctimas del poder. ¿O acaso Aznar no puede beber vino cuando quiera?; o llevar armas, o privatizar Telefónica. Eso deberían preguntárselo al que conducía el otro coche, al que recibió el balazo o al que, como yo este fin de semana, sufrió la violencia de una censura inexplicable y de un intento de estafa.

sábado, 2 de octubre de 2010

¿ Huelga ? General .




Me gustaria empezar este articulo con un “ La Huelga General Fue un exito “ pero no lo puedo hacer , por una simple razon , y es que , ¿ de verdad podemos llamar huelga a un dia , donde se lucha 24 H , por un futuro que nos puede acarrear años de sufrimiento?
No me esperaba menos , en un pais donde los Sindicatos se sientan a negociar con patronal y gobierno , o que dichos sindicatos son tan cobardes , de , en las manifestaciones gritar “ Zapatero Rectifiacion “ queriendose alejar asi , de que les tomen como unos “ radicales dogmaticos “ .Tampoco me esperaba menos en un pais donde los “Sindicalistas” llevan traje y corbata , y intentan mandar sobre los trabajadores y trabajadoras .

Tambien cabe destacar que , los Sindicatos Vendeobreros , se pasearon por las ciudades , mientras los que en realidad luchaban , eran criticados ( Vease caso de Barcelona ) .Es decir , mientras los que luchaban se llevaban porrazos en la cara , los “ Sindicalistas De traje y Corbata “ , portaban su pancarta y si paseaban por las ciudades , y al dia siguiente se iban a trabajar y cobraban su SUELDO , que muchos otros no podran permitirse .


CCOO UGT VENDIDOS !
HUELGA GENERAL INDEFINIDA

viernes, 20 de agosto de 2010

O VIRUS DO CAPITALISMO


A Gripe Porcina, invento da fenomenal maquinaria das xigantescas corporacións farmaceuticas, non será o ultimo, nin foi o primeiro, virus creado polos axentes capitalistas para enriquecerse. A parte do aspecto puramente mercantil deste virus, e unha boa estratexia para distraer a clase obreira e a masa dominante dos duros golpes que se nos asentan dende a Burguesía.

Os medios de comunicación, afins ao capital, fixeron moi ben a sua función, FACER DUNHA COUSA PEQUENA ALGO XIGANTE. 60 mortes frente as verdadeiras complicacións gripais, que afectan ao corazón e mailos pulmóns. 60 mortos frente a Malaria, o SIDA, que ben se podian remediar, se os paises burgueses puxeran un pouco mas da sua parte. Pero non sexamos utopicos, o capitalismo nunca porá remedio REAL. Os distintos modelos socialistas, nos cales invirtese nunha calidade de saude extraordinaria (véxase CUBA), e nos cales a sanidade non está en mans dos de sempre, nunca xogarán con temas tan complicados como este.

O tamiflú que mercou o Estado Español , cando foi o caso da Gripe Aviar, outro lucro sen precedentes, caducaba no 2010, e resulta que é agora, no 2010, "eficaz" para contrarestar os "efectos" da Gripe A. Tamen é curiosa a contradición de Trinidad Jimenez coa OMS, desafirmando aquelo de "comer cerdo pode provocar Gripe A". ¿A caso os cidadáns somos estúpidos para non darnos conta da trapallada esta? Non señores e señoras, non nos tragamos as vosas artimañas.

jueves, 12 de agosto de 2010

Partido Comunista ¿Qué hay de verdad y de falso en sus topicos?


En mi aún corta,pero beneficiosa carrera política en defensa del socialismo,de la lucha de clases y del comunismo,he aprendido lo que los valores comunistas dentro de un partido de la misma ideologia pueden aportar.
Muchas personas son las que piensan que,el comunismo es una utopía que se quedó muerta en 1917,que el comunismo que hoy en día existe,sólo sirve para sacar los cuartos a sus miembros,sacar trapos de dónde no los hay,o incluso,ser una secta.
Muchas absurdeces son las que he podido llegar a escuchar o leer.

Pero la realidad de un partido comunista,de un movimiento comunista,es el compañerismo,la formación(aunque muchos dicen que es labado de cerebro),el aprendizaje y sobretodo poner en practica lo aprendido.

Mi experiencia personal,la cual citaré,es bastante clara como para que se vea con claridad cristalina,lo que el partido puede aportar.

Como pocos chicos de 17 años en mi época,me gustaba leer e investigar,leer sobre lo que era el fascismo,el comunismo,el anarquismo,el socialismo..y llegué a la conclusión de que yo queria hacer algo con mi vida que no fuera solamente pensar en mi,sino pensar en los demás e intentar ayudarles,la ideología que más me atrajo respecto a lo que yo pensaba,era el comunismo.
Ayudar al obrero oprimido por el yugo esclavista que imponen los patrones,el antifascismo,antiracismo,lucha de clases (luchar porque los de arriba no sigan teniendo cada día más y los de abajo cada día menos),por un mundo en el que todos tenemos las mismas oportunidades,el mismo trato y el mismo respeto.El internacionalismo proletario (union de varios paises para un bien en común y conjunto sin que haya nadie que se beneficie sobre los demás)...Y mucho más.
Fuí a "formarme" al que yo creia en su momento,el partido comunista por excelencia,el historico PCE,pero después de asistir a un par de asambleas y ver la mierda que se tiraban unos encima de otros por un cargo alto,decidí salirme,ya que del historico PCE,sólo quedaba eso,las siglas.
Entonces,trabajando,ocasionalmente veia a un chico que también era comunista,ya con 18 años,de otro partido comunista,éste realmente hermanado con la clase trabajadora y obrera y fiel al Marxismo-Leninismo.El cual gracias a este chico,me acojieron para darme formación voluntaria,para ir a manifestaciones,asambleas,charlas de formación...y poco a poco,elaborando mi porvenir,fuí adquiriendo cada vez más,una conciencia de clase elebada en un partido de clase bien estructurado y formado. Nadie me obligó a leer ciertos libros,ya que mi propia curiosidad fué quien me obligó a saber más.Fué mi propia evolución y mi propia conciencia quien me dijeron que diera un paso más,y otro,y otro más...y así a lo largo de mis 4 años como militante de una organización comunista,he logrado cada día superarme a mi mismo en muchos aspectos,no ser intolerante,ni racista,y pensar en los demás siempre antes que en mi,aunque a veces eso pueda tener pequeñas consecuencias en mi vida diaria.

Espero que mi breve relato,pueda servir para que muchos no vean los partidos comunistas como sectas.
Un saludo a todos y todas.

¡Comunismo o Muerte!
-Asturies-

Nuevos Tiempos .


Como pudisteis ver , durante estas ultimas semanas , no hemos podido añadir nuevos artículos , debido a falta de tiempo de los cordinadores del blog , pero ahora , estamos dispuestos a seguir con el y dar mas guerra de la que dabamos . Tambien tenemos , nuevos colaboradores , nuevos compañeros dispuestos a seguir nuestra lucha y lo mas importante , un nuevo logo diseñado por un nuevo colaborador , Luis Toledo, que como , muchos mas , esta dispuesto a formar parte activa del blog , muchas gracias Luis .


SEGUIREMOS CON NUESTRA LUCHA !

PROLETARIADO O MUERTE !

miércoles, 11 de agosto de 2010

A Revolución interna .

Polo xeral, xs comunistas soemos culpar de tódolos nosos problemas ao sistema en xeral. Sen embargo, nunca -ou case nunca- realizamos unha crítica ás nosas accións. ¿ Están os partidos e organizacións ''de esquerda'' a desenvolver un movemento revolucionario no noso país?

A miña resposta é non. Vou demostralo con argumentos e vou a centrar a miña crítica especialmente nas organizacións xuvenís da realidade galega -que é a que coñezo-.

O primeiro, a relación organización-mocidade non está feita, o que leva a un estado marxinado á esquerda revolucionaria que ten a culpa da súa sectarización. Non hai unha canle transmisora entre un ente e outro. As organizacións dedícanse a desenvolver accións que só atinxen a elas e os seus militantes/simpatizantes sen que isto teña unha repercusión real nas masas xoves. Que é o que falla? Penso que os dous erros primordiais son: 1)falta de conciencia obreira por parte da mocidade 2)sectarización das organizacións. O que ocorre é que o primeiro podíase resolver coa reparación do segundo. A esquerda debe dedicarse a crear conciencia con concertos, propaganda que atinxa aos problemas reais da mocidade, e non que só atinxa aos seus problemas (como os cartaces que falan da represión); repartir fanzines interesantes para a xuventude, crear eventos de masas, etc. Unha vez feito isto, si poderán haber cartaces contra a monarquía, o patriarcado, chamando á folga, etc (actualmente a mocidade non coñece esta problemática, e cun cartaz non chega para concienciar). Porque agora mesmo esa propaganda so repercute nxs militantes/simpatizantes destas organizacións, o que finalmente os deixa no mesmo estado marxinal. E iso é só porque elas e eles queren. Debe ser o partido quen busque a mocidade, non a mocidade que busque ao partido.

O segundo, menos nacionalismo e máis axitación. Porque as organizacións xuvenís con máis peso (que é pouco) practicamente andan pendentes, case en exclusiva dun nacionalismo galego que non resolve os problemas da mocidade e que quédase xa obsoleto. Hai problemas máis importantes (dende logo, porque o comunismo persegue a eliminación de diferencias nacionais e a extinción do estado) como a desigualdade a nivel mundial, a globalización, o machismo, a falta de oportunidades na mocidade, a perda de galegofalantes, o rechazo ao diferente, etc. Esquezámonos de caprichos abstractos propios do século XIX. Porque a idea non é que cada pobo decida o seu, senón que entre todos os individuos de todas as nacións decidan o común, por iso somos internacionalistas e a revolución é unha obriga da humanidade enteira.

O terceiro, xa para rematar, debe existir unha unión, aínda que non homoxénea, entre xs comunistas. As antigas calificacións (stalinista, trotskista, maoísta, etc.) son as propias do século pasado. Non debemos continuar batallas perdidas, senón comezar unha nova guerra. Unha nova esquerda, que combata os problemas actuais, do século XXI, co seu contexto globalizador, cun carácter revolucionario pero de masas debe nacer. Iso sería unha auténtica revolución interna.


Alan Carlés

martes, 3 de agosto de 2010

DIA DA PATRIA GALEGA, LOITA POR A AUTODETERMINACIÓN


Comezou a xornada na Alameda de Santiago, baixo un dia soleado. Ali andaban preparando as mesas con Propaganda as distintas organizacións coma Primeira Linha ou o BNG, mentres que a xente do PCPE e as suas Xuventudes andaban a repartir unha Oitavilla, cun enfoque de clase, reclamando a FOLGA XERAL.

Despois de saudar a xente coñecida nesta loita, comezaba a manifestación do BNG, mais eu sumeime a de Causa Galiza, na cal habria 1500 persoas aproximdamante. A saida da cabeceira produciriase en torno as 13 : 30 horas.

Entre os partidos que se sumaron a esta foron : FPG, ESPAZO IRMANDINHO, CORRENTE VERMELLA, PRIMEIRA LINHA, NÓS UP, PCPE e as suas Xuventudes, os CMC, que portaban unha faixa reclamando loita obreira e folga xeral.

O control policial era unha autentica vergoña, coa violencia que os caracteriza.

Aproximadamente as 14: 15 chegamos todos e todas a praza do Toural, onde se rematou co manifesto leido por Leo i Arremecaghoná, cantante punk.O acto rematou co himno nacional

Escoitaronse lendas reclamando a Autodeterminación, dereito democrático que nos pertence, e reclamando o socialismo.

É hora de que o pobo desperte, de que a clase obreira galega se una, baixo o comunismo. Sen comunismo non hai autodeterminación. Combatamos contra o españolismo e o seu imperialismo.

Asina : O CAMARADA BREZNEV

jueves, 15 de julio de 2010

¿ Que representa realmente la rojigualda ?



Ultimamente, mientras hecho una vista a las ciudades caoticas construidas por el capital, observo con inquietud miles de banderas rojigualdas con el motivo de ese circo, la copa mundial de futbol, pero no denotan lo que ocultan realmente esas banderitas.

Ocultan la continuidad del régimen totalitario franquista. Esa continuidad supone un mero cambio de poderes, donde los ricos siguen siendo más ricos y los pobres, siguen siendo más pobres.

Ocultan un sistema NO democrático. Que no os engañen, el capitalismo es dictadura. El Estado es opresión. La policía, los agentes del "orden", cargan contra cualquiera que lleve la una voz distinta a lo impuesto. Los medios de comunicación nos manipulan. ESTO NO ES DEMOCRACIA! Los que creemos en las liberdades democráticas tenemos que unir nuestras fuerzas y LUCHAR!.

Ocultan la globalización. Cuando a los comunistas nos llaman antipatriotas, no saben que la globalización si que es antipatriotica. Antipatriótico es que nos tomen como a meros números en una Europa que ha perdido hace años ya el rumbo. El imperialismo es fascismo!.

Ocultan la realidad. El concepto de España es un concepto antinatural. Nuestra península tiene varias realidades nacionales, las cuales han de ser respetadas, e incluso, defendidas. Cada dí más y más gente se está dando de cuenta esta realidad.

CADA VEZ QUE COLGUEIS UNA ROJIGUALDA YO COLGARÉ UNA BANDERA DE LA REPUBLICA!!! CADA VEZ QUE HAGAIS APOLOGÍA A UN SISTEMA YA DESFASADO, YO LUCHARÉ POR LA LIBERTAD!

Firmado : Carrete

sábado, 26 de junio de 2010

Lo llaman democracia (Por el derecho a ser oprimido)


En estas ultimas semanas y a raíz de que a uno de mis camaradas le multaran por enaltecimiento del terrorismo , debatí con un amigo , una cuestión :
¿ En serio hay que estar callado en estos momentos ?
El me decía que no , pero que teníamos que ser listos , y buscar aquel “humor inteligente” que a primera vista parecía inofensivo , me puso el ejemplo de la famosa revista “ La Codorniz” . Y yo le pregunte : ¿ La codorniz es de la epoca del Franquismo , enserio crees que tenemos el mismo regimen que en aquellos tiempos?



A raíz de esa conversación , pensé varias cuestiones :
-¿ Es más delito , colocar la bandera republicana en un balcón que el “Yugo y las flechas” ?
Si , según la constitución , por la bandera republicana , te podrían meter el famoso “Injurias a la corona” , pero que raro por el “Yugo” no hay un , “injurias a las victimas del terrorismo del bando nacional”
- según la constitución , todos tenemos el derecho ( mayores de 18 años ) a estar representados en las urnas , ¿Porque una parte de la población vasca ( votantes de H.B )
no tienen voz ni represetacion ?


Entonces llegue a mi conclusión , Si , voy a luchar por un futuro mejor , sea con humor inteligente , aunque eso me lleve a “llevarme porrazos” . Por ultimo , querría citar ,una frase, mi camarada Mao Tse Tung que creo que viene muy acorde a la situación que estamos viviendo :
“Hay que luchar y seguir luchando aunque solo sea previsible la derrota.”

EL MAOISMO EL ESTADO ESPAÑOL


El maoismo, adaptación (en un principio), de Lenin, al contexto del país asiático, con sus aportes, tuvo en la península, y tiene, una representación bastante sectaria. Sectaria?, SI!, sectaria.

No se trata de atacar el maoismo, que tiene sus aciertos y sus errores, si no criticar la aplicación concreta en el Estado. Una aplicación españolista, y a la vez un tanto socialdemócrata.

El mejor ejemplo de lo antes expuesto es la UCE. Fundando en el 78, en pleno neofranquismo, pidio el voto siempre a IU hasta el 2002. Otro de los "detalles" es su posición hacia el sovietismo, tildandolo de "socialfascismo".

Falsamente la UCE se ha opuesto a la "transición". Su defensa de UPyD o de IU, no es precisamente oposición, es conseguir una alianza a cualquier precio, para mantener a su aburguesada militancia.

Un ejemplo, no tan "heavy" como el de la UCE, pero tambien con sus lindezas, es el de aquel partido llamado MCE o MC (punto). La unidad de acción con LCR, el partido trotskista tambien amigo de las alianzas más traicioneras, supuso al final la unificación de estos dos partidos, el cual, uno de ellos, presumio durante casi todo el principio de su actividad der ser maoísta puro.

A esto ultimo, recordar las palabras que dijo Mao sobre Stalin :

"Stalin es el fiel amigo del pueblo chino en su lucha por la liberación".

Y para terminar, tambien recordar otras lineas de Mao :

"En cambio, hay otra clase de amigos, los que sienten real simpatía con nosotros y que nos tratan como hermanos. ¿Quienes son? El pueblo soviético y Stalin."

Barcelona, 26 de Junio de 2010. Pau

viernes, 25 de junio de 2010

Mayo del 68 “Aun resistimos”

Un grupo de , quizas locos , o quizas jóvenes hartos de toda la represión del capital , decidieron levantarse contra el gobierno de Charles de Gaulle . Cuando en estos jóvenes luchaban , los sindicatos mayoritarios en Francia , no daban el visto bueno a la revuelta , por lo tanto estos jóvenes decidieron unirse a trabajadores de la industria francesa . Cuando la huelga fue creciendo , los sindicatos mayoritarios franceses , no tuvieron mas remedio que unirse a ella . Pero ya era tarde , en esos momentos “Ya no había arena bajo los adoquines” .

En estos momentos , en el estado Español , tenemos una situacion un tanto parecida , pero aquí , a la mayor parte de los jóvenes , no conocen esta situación , o simplemente les da igual , gracias al capital que les hace no saber o no querer saber . Pero el gobierno burgues no se saldra con la suya , en puntos de la peninsula , quedan focos de resistencia , que pronto estallaran . La sitiacion ahora mismo en España no es nada buena : Sindicatos burgueses , Gobierno de burgueses y un partido de derechas intentando ser la “voz del pueblo” y conseguir algun voto más ( Si , señorita Cospedal va por usted ) . Ojala el pueblo se volviera a levantar contra este gobierno de burguesitos que temen mas a aquellos que tienen mas , pero el pueblo , los proletarios , aquellos que llevan trabajando años y años para dar de comer a sus hijos , se levantaran y serán la voz de todos aquellos que cayeron defendiendo al proletariado . Antes de acabar queria plantearos unas preguntas :

- ¿ Porque el partido que se llama PSOE ( Partido Socialista Obrero Español ) toma medidas contra los Obreros , y porque se hace llamar socialista , si de eso , justamente , no tiene NADA?.
- ¿ Porque los sindicatos que su función seria defender al obrero , negocian con la patronal , y se callan cuando el pueblo mas lo necesita ?

¿Seremos como los jóvenes del 68?

cuộc cách mạng

domingo, 20 de junio de 2010

O Partido Comunista da Arxentina



Como unha grande cantidade de Partidos Comunistas, o PCA nasce coma unha escición do Partido Socialista, adherindose a Terceira Internacional. Seguiu estrictamente a liña do PCUS, a marxista leninista, tendo simpatía con figuras como Lenin ou Stalin. O PCA orgañizou envio de camaradas as Brigadas Internacionais, onde destacaba a figura de Codovilla.

Na época peronista ate a o Proceso de Reorgañización Nacional, foi clara a posición dos comunistas arxentinos, clara oposición a Perón, para acabar apoiando o Proceso de Reorgañización Nacional, seguindo o mais estricto sovietismo (CABE AQUÍ RECORDAR QUE A URSS TAMÉN APOIOU O PROCESO DE VIDELA E COMPAÑÍA).

O partido foi suspendido, e moitos dos camaradas torturados a pesar deste feito. O PCA presentouse como querellante ante a brutalidade. O PCA admitiu os seus erros, sobre todo de apreciación das Forzas Armadas.

Acabada a ditadura, virou a política dos camaradas. Comenzouse a destacar a Che Guevara e mailas guerrillas. E no 87xuntanse co MAS, e coa caida da URSS, apoian o proceso en Cuba, e mais tarde a Revolución Bolivariana, coma a meirande parte dos partidos revolucionarios no mundo.

O partido na actualidade vagabundea entre alianzas e escisións, incluso chegando a apoiar certas medidas do Kischner.

O PCA ten unha historia ben semellante a do PCE, cunha diferencia, o numero de apoios, que no caso do PCA, e moito maior.

Eire

sábado, 12 de junio de 2010

OBRAS DIGITALIZADAS DE INTERÉS (PRIMERA PARTE, MARX, ENGELS, LENIN Y STALIN)


OBRAS DIGITALIZADAS DE INTERÉS (PRIMERA PARTE, MARX, ENGELS, LENIN Y STALIN)

Cuando la formación marxista en mi época era toda una odisea, hoy en dia encontramos miles de obras digitalizadas
para su posterior estudio. Os dejo compañeros una lista de obras, que consideramos esenciales :

Manifiesto Comunista (KARL MARX, ENGELS) www.marxists.org/espanol/m-e/1840s/48-manif.htm

Crítica al Programa de Gotha (KARL MARX) www.marxists.org/espanol/m-e/1870s/gotha/gothai.htm

Del socialismo Utópico al socialismo Científico (ENGELS) www.marxists.org/espanol/m-e/1880s/dsusc/index.htm

El origen de familia, la propieda privada y el Etado (ENGELS) www.marxists.org/espanol/m-e/1880s/origen/index.htm

¿Que hacer? (LENIN) www.marxists.org/espanol/lenin/obras/1900s/quehacer/index.ht...

Marxismo y Revisionismo (LENIN) www.marxists.org/espanol/lenin/obras/1900s/3-iii-08.htm

El Estado y la Revolución (LENIN) www.marxists.org/espanol/lenin/obras/1910s/estyrev/index.htm

El imperialismo, fase superior del capitalismo (LENIN) www.marx2mao.com/M2M(SP)/Lenin(SP)/IMP16s.html

Los fundamentos del Leninismo (STALIN) www.marx2mao.com/M2M(SP)/Stalin(SP)/FL24s.html

Sobre el materialismo dialectico y el materialismo historico (STALIN) www.marx2mao.com/M2M(SP)/Stalin(SP)/DHM38s.html

Firma : Carrete

viernes, 11 de junio de 2010

OPRIMIDE, OPRIMIDE, QUE O COMUNISMO RESITE


Calar a voz do pobo non e tan fácil, pitufos do carallo. Sabendo que sodes a ferramenta para manter a raia aquel ou aqueles que se opoñen a iste rexime de tortura, o capitalismo, non é de extrañar a vosas actuacións, verdes merdentos. Despois nos falades de que "non estamos en contra da liberdade de expresión", UNHA MERDA!. Cantas denuncias, cantas faltas, cantas sancións, iso e respeto?, non o creo.

Escribo esto tras uns sucesos ben curiosos Policia Municipal de Ames (porque non decilo) que tras un rexisto improcedente, e acusandonos de desestabilizar o sistema, nos perseguen coma cales criminais. E de novo outro rexistro, eso si, cunha "denuncia" por "pintar" nunha zona industrial. Por suposto, eles non tiñan probas nin viron nada. Pero bueno, a cuestión e oprimir. Mais non saben que con iso alimentarán inda mais a resposta da clase obreira. Non saben que a NÓS non nos paran, nin nos pararán. NON PASARAN gritaban os homes que loitaban pola verdadeira democracia, e asi será.

Quero, xa por ultimo, recordas as palabras do camarada Mao :

"Tódolos imperialistas son tigres de papel, semellan poderosos pero non o son tanto, e o pobo quen é realmente poderoso"

Eire

viernes, 4 de junio de 2010

Israel intentando desviar la atención de los medios … y lo esta consiguiendo


Hace unos dias el embajador del estado terrorista de Israel , intento desviar la antencion diciendo cosas tales como :
“¿Por qué nos molesta tanto que muera una decena de activistas a manos de Israel y no nos preocupa de la misma manera las ¡decenas de miles! de personas que mueren al día de hambre?”
le voy a responder de varias maneras a su pregunta :
1-Porque esos activistas iban ayudar ( justamente ) a gente que muere de hambre
2-Porque muchas de las muertes por inanición se producen en la franja de Gaza
3-Porque nosotros luchamos contra el nazismo y toda forma de estado imperialista y terrorista , ahora el estado de Israel es un estado TERRORISTA ( como casi todos los del mundo , si ) pero el estado de Israel ademas de corromper en nuestra libertad , tambien intenta tomarnos el pelo .
Según el embajador terrorista de Israel , somos unos hipocristas , pues yo seré un hipócrita , una cosa tengo clara , no voy a dejar que Auschwitz se llame Palestina , porque no voy a dejar que se vuelvan a destrozar Ghetos donde un pueblo luchaba


Tambien por otra parte me pregunto porque Israel tiene el apoyo de los gobiernos occidentales , después de cometer mil y una barbaridades , pero una cosa en este mundo está clara : Si el estado no sale , el pueblo lo hará , en este caso el pueblo Palestino y todos los que les apoyamos .Necesitamos otra lucha , sea derrota o victoria

PUEBLO PALESTINO , A LA INTIFADA!



cuộc cách mạng

jueves, 3 de junio de 2010

El verdadero Socialismo


En primer lugar, es menester hacer hincapié en un detalle muy importante, para que nadie me acuse luego de sectarismo político: el socialismo ha de ser enfocado desde un punto de vista humanista.

En segundo lugar, para todos aquellos que todavía no lo saben, que son muchísimos, socialismo no es la política del Partido Socialista Obrero Español, que tiene de "obrero" y "socialista" lo que George Bush de inteligente o lo que Carmen de Mairena de hembra. Es una analogía bastante aproximada.

En tercer lugar: puede que se haya aplicado mejor o peor, con más o menos motivación, pero una tras otra, las sociedades que lo han vivido, una vez que los enemigos corruptos lo han desintegrado, en un gran porcentaje de su población se ha desatado un sentimiento de profunda nostalgia. Díganme ustedes, una nación como Rusia, con primaveras, otoños e inviernos gélidos, ¿cómo pudo llegar a convertirse en la superpotencia que fue? Aún hoy en día, en herencia del comunismo, es la única potencia militar con capacidad de hacer frente a cualquier ejército del mundo. Todavía hoy portan la estrella roja de la Revolución en sus helicópteros y demás maquinaria bélica.

El socialismo es hoy día la mejor forma de organización de cualquier colectivo de seres humanos. Es una ley suprema hecha para humanos, no para una sociedad de máquinas sin sentimientos. No existe una ley suprema ni sistema de organización que sean perfectos, pero al menos, el socialismo marxista-leninista es la que acarrea menos injusticias a nivel de organización y desarrollo. La perfección no existe y nunca existirá, porque la Naturaleza es imperfecta, odia los ángulos rectos y en un sentido amplio, la perfección absoluta es un ideal humano preconcebido intrínseco a nuestra imaginación. Y nunca vendría mejor que en estos tiempos de demostración de fracaso del liberalismo agonizante, parafrasear al gran sabio, el gran filósofo y científico, Albert Einstein cuando decía aquello de "En tiempos de crisis la imaginación es más efectiva que el intelecto."

Es obvio que la gente más inteligente siempre ha sido de izquierdas. La mayoría de los más grandes intelectuales de todos los tiempos, tarde o temprano han abogado por la paz, la reconcililiación y la eudaimonía colectiva. Fíjense ustedes que la idea de comunismo es bien antigua, a cualquier persona que ha estudiado un poco de filosofía, le suena aquello del "Comunismo platónico". En mi caso, ese ha sido el punto de partida, lo que inició en mí la transformación hacia la madurez. ¿Qué es la madurez? Permítanme volver a citar a Einstein: "Comienza a manifestarse la madurez cuando sentimos que nuestra preocupación es mayor por los demás que por nosotros mismos". Y esto es una idea que no se manifiesta en el capitalismo, pero sí en el socialismo.

No podemos consentir que la derecha nos diga qué es y qué no democrático. Mucho han falseado la historia desde sus agencias de desinformación, manipulación de la realidad y maquinaria propagandista, aquellos que siempre han querido mantener su poderío oligárquico y que han contaminado los sentimientos de su población con egoísmo, envidia, racismo, xenofobia y todos los males que por sistema salen en cualquier discurso contra el fascismo neoliberal.

Seamos realistas. Siempre habrá gente enferma y más predispuesta genéticamente a la avaricia. El peor enemigo del hombre es el propio hombre. Somos una raza autodestructiva por naturaleza. Por ello hay que poner limitación y leyes que frenen nuestra autodestrucción, el egoísmo, el odio al prójimo y todo lo malicioso que nos acecha. Por ello las desigualdades no son sanas y debieran desaparecer por el bien de todos y la salud física y mental del conjunto. El hambre ha de desaparecer. Ningún tipo de limpieza étnica por parte de ningún dirigente trastocado debe ser consentida. Es necesario e indispensable que la igualdad, a efectos económicos y de derechos y libertades, deje de ser un ideal para convertirse en un hecho e hito histórico conquistado amparado por leyes fundamentales internacionales. El internacionalismo es la vía hacia el consenso y la verdadera alianza de las civilizaciones; es el camino hacia la cooperación y el reconocimiento de las diferencias culturales como riqueza de la propia especie humana. El libro de la vida todavía está en sus primeras líneas. Hasta que exista en la Tierra o en cualquiera de los mundos que el hombre pueda llegar a habitar, una realización plena del conjunto de la sociedad, no se podrá considerar que estemos civilizados.

Con vistas hacia el futuro, la difusión de ideas hacia la colectividad, la cooperación, la igualdad, el respeto, la tolerancia y la paz se ve reforzada por el auge de la disminución de la influencia de los medios de comunicación de masas como son la televisión, la radio y la prensa escrita. Cada vez existen más agencias de noticias independientes y de acceso libre y gratuito. Ello es muy positivo con respecto al alcance de todo lo que tiene que ver con nuestra fe, que se diferencia de la religión en que nosotros no idolatramos a ninguna divinidad y a hechos que no hemos podido comprobar, sino que nos basamos en el método científico, en la justicia universal y en todo aquello que podemos palpar, que se ve maximizado por la importancia de los sentimientos y nuestra propia humanidad. Y por último, sobre todo, nuestra fe reside en nuestro trabajo, porque cualquier cosa que conciba nuestra imaginación es, de un modo u otro, posible por el hecho de poder haberla dibujado en nuestras mentes y posible de realizar gracias al trabajo de un conjunto harmonizado, porque todos hemos nacido iguales.

M.V.G.

lunes, 31 de mayo de 2010

Ya no son las víctimas. Son los agresores

¿Cómo habría reaccionado hoy el mundo si alguno de los “estados canallas” hubiese recibido a tiros un envío de ayuda humanitaria y hubiera matado a más de diez cooperantes? ¿Qué hubiera pasado si en lugar de hacerlo Israel lo hubiera hecho Irán o Cuba?

Lo que hoy ha hecho Israel es, desde cualquier punto de vista, una agresión inaceptable a las normas internacionales de convivencia, una agresión visible y notoria pero, a fin de cuentas, una agresión más de un agresor recurrente.

Israel es el resultado de un resentimiento, de un odio disfrazado durante décadas de “legitimidad de las víctimas”. Las víctimas merecen siempre nuestro respeto, nuestra ayuda, nuestra solidaridad, pero la opinión de una víctima para tomar decisiones no vale más que otra opinión. Al contrario, por lo general vale menos porque su capacidad de discernimiento probablemente estará nublada por la tristeza y por un sentimiento comprensible de venganza.

El Estado de Israel se legitima por el sentimiento de culpa de un mundo que asiste horrorizado a la barbarie del nazismo. Y esa legitimidad se ha convertido en una patente de corso que ha hecho que una parte del mundo juzgue la actuación de Israel con ese tamiz. Y la capacidad estratégica de Israel ha convertido esa debilidad de los otros en una fortaleza propia. No utilizan la memoria histórica para no olvidar, sino para que los demás no olviden, no sólo para que no se vuelvan a cometer los errores del pasado, lo que sería legítimo, sino para perpetuar ese sentimiento de deuda de los otros para con ellos.

Desde el punto de vista de la dominación moral, del control de la comunicación, esa es la estrategia de Israel. Por eso cualquier evocación del Holocausto que no coincida con ese uso de la desgracia recibe rápidamente la acusación de “negacionismo”. El sentimiento de culpa es una estrategia política desde hace cuatro mil años. Y además es la estrategia de Dios, y por lo tanto, de su pueble elegido.

Si la memoria del Holocausto sirve para justificar el carácter agresivo e intocable de Israel, creo sinceramente que la honorabilidad de las víctimas, el respeto que nos merecen, están siendo destrozados por los que dicen ser sus herederos. Israel tiene un comportamiento odioso y, por mucho que quieran identificar su Estado con la identidad de todo un pueblo, me niego a hacer extensivo ese odio. Parece que Israel quiere que odiemos a los judíos, porque el odio a los judíos está en el origen de su propia identidad como Estado. Israel cree que su fortaleza es directamente proporcional al odio de los gentiles y por eso insiste: quien me odia a mi, odia a los judíos, quien me critica a mi critica a los judíos y nosotros somos los únicos legitimados para juzgar y utilizar ese odio por lo que nos debéis y porque somos el pueblo elegido.

Ese carácter vanidoso de víctima perpetua hace que, después de cualquier conflicto, de cualquier altercado, de cualquier polémica, Israel diga siempre lo mismo: lo que hemos hecho ha sido defendernos. La lógica dice que agrede el agresor y se defiende la víctima. Pero Israel, aún cuando agrede, dice que se defiende. Así sigue siendo la víctima y, por lo tanto, tiene la legitimidad de mantener una agencia de inteligencia despiadada, un ejercito con gran capacidad de agresión, armamento nuclear, territorios ocupados... Y así tiene la legitimidad de ser un Estado.

Es triste comprobar cómo un Gobierno se puede alimentar de los despojos de los antepasados de su propio pueblo. Creo sinceramente que Israel lo hace con un desprecio absoluto a la memoria de los niños, las mujeres y los hombres arrastrados a una muerte horrenda en una cámara de gas. La impunidad amparada en esa actitud carroñera debe terminar y el mundo debe empezar a ver a Israel con ojos del siglo XXI. Ya no son las víctimas. Son los agresores.



Comando Balaclava

sábado, 22 de mayo de 2010

SEGUIMOS EN PIE


No puedo más
Voy a estallar
No puedo soportar
Tanta mediocridad
Cuando me dicen en la escuela
Que la injusticia es necesaria
Como verdad única y verdadera
Mas tengo cabeza y labia
Y escribo en forma de versos
Para contestar
A aquellos que dicen saber la verdad
En estos tiempos adversos
Sin dejar escuchar
Otras voces
Que apuntes ideas
Donde reconoces
Mentes libres, revolucionarias, ateas
Seguimos en pie
La utopía
Es un forma de ver
El mundo que nos rodea
Para crecer
Con sabiduría
Y, lo vuelvo a decir,
Seguimos aquí
De pies como una montaña
Rígida cumbre
Agarrada a la tierra
No podrá quemarla ninguna lumbre
Ni segarla la guadaña
Pues la idea de mente en mente erra
Creando una situación de conflicto,
De lucha, de guerra


Daniel Fernandez

jueves, 20 de mayo de 2010

CONTESTANDO A NUESTRO COLABORADOR EIRE SOBRE EL PSUV :


Ante todo, mis respetos a todos los colaboradores de este medio de difusión. Quisiera responder al Artículo escrito por Eire acerca del PSUV. Lo primero que quiero decir, es mostrar mi pleno apoyo al Proceso Bolivariano.

Lo primero que me llamo la atención es la afirmación, o la conclusión segunda. Claro que el motor de la revolución es el pueblo. Si dices que dejaron sus proyectos particulares para apoyar al PSUV, no es está una contradición? A caso el pueblo no se sumó al proyecto revolucionario, impulsando el proyecto socialista?.

Lo segundo, hablar del culto al líder?, parece un argumento propio de los secuaces capitalistas en contra del comunismo. En todo caso, se puede hablar de un Hugo Chavez carismático, con una influencia positiva increible.

De acuerdo con la afirmación de crear un frente de izquierdas... ¿pero a caso no hay debate te pregunto? Te recuerdo el Congreso Extraordinario del PSUV debate transición al Socialismo, realizado el 20 del 3 de este mismo año, por ejemplo.

Me gustaría, si me lo permitís, como conclusión, recoger los logros escritos por Eire, y publicarlos de nuevo en este escrito :

- Disminución da pobreza en xeral
- Creación dun sistema de saude preventivo.
- Creación e formación de cooperativas para acabar co Capitalismo.
- Crecemento do PIB
- Eliminación do "puntofixismo"
- Creanse a ley de terra e de pesca.

(EN GALLEGO, EXTRAIDO DEL ARTÍCULO DE EIRE)

Un saludo!

Firma : Carrete

martes, 18 de mayo de 2010

PSUV, O CAMIÑO DE IMPOR A UNIDADE (CRITICA CONSTRUCTIVA A POSICIÓN DO CAMARADA HUGO CHAVEZ) :


Non é facil, compañeiros e compañeiras, falar da Revolución Bolivariana en Venezuela dende a Europa do Capital, pero é necesario analizar, coa maior obxetividade posible, o camiño. Certo é que parto con ventaxa, as experiencias de socialistas venezolanos moi próximos a este camarada que vós escribe teñen moito peso no artigo.

Antes de comezar a redactar este artigo, citeime con este compañeiros dos que vos falo para levar un debate, un tanto caótico, sobre o proceso. As conclusións as que se chegaron foron estas :

1. O Proceso da Revolución Bolivariana é un proceso único na Patria. Tras anos de democracia bipartidista, moi semellante a do Estado Español, un partido que se autodenomine socialista, antiimperialista e bolivariano alcanza o poder pola vía non revolucionaria.

2. O protagonista real do proceso é o pobo. Nin os dirixentes do PSUV nin o propio Hugo Chavez. O pobo rachou con antigos partidos socialistas para levar a cabo a máxima de Karl Marx : PROLETARIOS DE TODO O MUNDO, UNÍDEVOS!

3. En consecuencia con esto, cabe criticar o PSUV e a Hugo Chavez, por non dialogar pola unidade. Partidos históricos coma o PCV ou o MAS son afastados do proceso. Ben podemos falar, se nolo permitides, de culto ao lider.

Con estos puntos sinalados, é necesario, se queremos falar de obxetividade, dar datos fiables para argumentar con solidez o texto.

A/ . A democracia venezolana nace coa caida do ditador Marcos Perez, a finales do 60. Como toda democracia, todo esta ben ligado para que gobernen os aliados do capitalismo. Firmaron o Pacto de Punto Fixo, fixando as reglas. O establecemento hexemónico dos partidos COPEI e AD, ben nos reflicte que tipo de democracia era aquela.

No 1998 chegou Hugo Chavez, cunha marcada política de cambio. Aprobeitando estar no poder, reformou as Cámaras e a Constitución. Chegou o Socialismo, como paso previo ao Comunismo, onde non existiría un Estado.

Asi pois, vemos como hai un cambio realmente superlativo na Venezuela. Pasouse dun modelo totalmente capitalista a un modelo, socialista... ¿ Pero quen é o verdadeiro artifice do milagroso cambio, o pobo, ou o Hugo Chavez?.

B/ . O pobo, rexeitou os seus propios intereses, fortalecendo o novo partido, o PSUV. Abandoaronse proxectos, deuse o voto masivo a Hugo Chavez. Certo, todo proceso ten as suas contradicións, QUE DEBEN SER SER ATACADAS DENDE A ESQUERDA, pero recordar que non hai xa debate, é necesario. E en relación con esto mesmo, ben o ultimo punto.

C/ . O pobo que renuciou aos seus propios proxectos para alistarse no PSUV, e os partidos políticos afastados, deben debatir as suas posturas co fin de construir un FRENTE DE ESQUERDAS. Chegar a acordos nunca é fácil, pero a idea do FRENTE e o menos descabellado no asunto. Son xa moi vistas as criticas ao PCV ou ao MAS dende as propias palabras do compañeiro Chavez.

E rematando, para que non se me tilde de contrarevolucionario, inclúo cambios positivos dende a chegada deste particular socialismo :

- Disminución da pobreza en xeral
- Creación dun sistema de saude preventivo.
- Creación e formación de cooperativas para acabar co Capitalismo.
- Crecemento do PIB
- Eliminación do "puntofixismo"
- Creanse a ley de terra e de pesca.

Pois a conclusión a que cheguei, tras un analise profundo e un previo debate con antigos compañeiros comunistas en Venezuela e o seguinte : TODO PROCESO TEN CONTRADICIÓNS, QUE DEBEN SER ATACADAS DENDE A ESQUERDA. CONSTRUIR O SOCIALISMO PRECISA DE UNIDADE, XA QUE O POBO E O MOTOR DO CAMBIO, SE NON SE REALIZAN ESTAS TAREFAS, O PROCESO QUEDARÁ SUSPENDIDO NALGUN MOMENTO, INDA QUE DESEXAMOS O MELLOR PARA A AMERICA DO SUR. UNHA APERTA.

Asina : EIRE

sábado, 15 de mayo de 2010

Érguete Loita!



Companeiro/a obreiro/a , Camarada campesino/a que levades toda a vida loitando por un futuro mellor , agora é o momento , fragüemos a nosa revolución dunha vez por todas , somos nos , o proletariado , os que levamos encima toda a sociedade .Imaxinádevos se todos os edificios en construcción parasen porque os obreiros cansos dos empresarios deciden erguerse e loitar pola revolución, que non chegara comidas os supermercados porque os labregos cansos desta sociedade intentan cambiala ,imaxinade todas as lonxas vacias porque eles , os pescadores , cansos do terrorismo empresarial e dos recortes de sueldo deciden cambiar as reglas do xogo . Somos o motor desta sociedade e o goberno non o ve , pero o vamos demostrar .Saiamos as ruas , xuntemos as nosas voces e berremos todos ao unísono polo proletariado .
VAMOS POBO CARA A REVOLTA!
O FUTURO E NOSO COMPAÑEIROS/AS



cuộc cách mạng

martes, 11 de mayo de 2010

UNIOS HERMANOS PROLETARIOS


El pueblo griego es actualmente un reflejo para el proletariado internacional y para la Humanidad entera. Se ha rebelado, contra el orden que les pretenden establecer, pisoteando sus derechos. Pero Grecia, el pueblo griego, su proletariado, guiados por su partido de vanguardia y los sindicatos, han sabido poner freno a las agresiones que desde el FMI, su gobierno traidor socialdemócrata aliado con el neoliberalismo y la Union Europea pretendian inflingirles. Estas son las medidas que esa panda de buitres carroñeros del capital pretenden imponerle a su pueblo:
-1. Aumentan la edad de jubilación de las mujeres en cinco años y la de los hombres en tres años, tanto en el sector público como en el privado.
2. Recortan los salarios de los funcionarios públicos en un 25% y abolen los convenios colectivos en el sector privado.
3. Liberan los despidos en el sector privado.
4. Reducen en un 20% las pensiones de los jubilados.
5. Aumentan los impuestos para todos los trabajadores.
6. Privatizan empresas públicas, etc. etc.

El sector sindical del partido comunista de vanguardia griego, el KKE, convoco manifestación multitudinarias en todo el pais el pasado dia 5 de Mayo. En Atenas, donde mas afluencia de manifestantes hubo, las cifras llegaron a 65mil personas, a pesar de lo que digan las fuentes oficiales del gobierno y los mass media prostituidos que señalan que los manifestantes no llegaban a 20mil. En las manifestaciones participaron no solo el pueblo griego sino gente de Filipinas, Malasia, Bangladesh, India o Somalia, por citar simplemente unos ejemplos de la significación internacionalista que estos hechos han provocado.
El KKE ha anunciado para el proximo 15 de Mayo una gran manifestación y hace un llamamiento a todo el proletariado para que acuda como sea; en barco, avion, coche e incluso a pie. El gobierno tiene pesadillas con este proximo 15 de Mayo.
El Pueblo Griego esta dando un ejemplo de honradez revolucionaria y sobretodo de consecuencia en lo que a defender sus derechos supone. Esto que esta pasando, no solo en Grecia, sino en los paises capitalista de la UE, es un clarisimo ejemplo de que el capitalismo falla, y nadie puede negar esto. Solo se puede negar que el capitalismo es ciclico y como tal sufre crisis ciclicas si obviamos y pasamos por alto las crisis de 1873, 1929, 1973 y la actual. Solo asi podemos darle un voto de confianza al capitalismo.
Los grandes economistas dicen que el siguiente pais en sufrir los estragos de la crisis sera el Estado Español. Esperemos que el proletariado patrio este a la altura de las circustancias y sepamos defender lo nuestro con ardor revolucionario y valentia.
UNIOS HERMANOS PROLETARIOS


El Negro Kalashnikov

lunes, 10 de mayo de 2010

A HIRUGARRENAK, DAKIGU. BAINA ERREPUBLIKAK NAHI DUGUNA?


Ezker iraultzailea Espainiako Estatuan, eta zehazki Euskadin, eta han ni resido, bira bat aldarrikatzen dute a la Républica. Baina Errepublika motak nahi duguna lo eta komunistak?
Errepublika Popularrak eta federalak bat erabakitzen. Errepublika bat eta han el ahal izan se asente masa popularretan.

Ez dugu nahi Errepublika demokratiko burges bat, etorriko litzateke izatera lo mismito betidanik, kapitalismo madarikatu eta gogorra. Nahi dugu, Marxen hitzetan, Proletalgoaren diktadura. Herria, gidatuta Alderdi Komunistak, etortzen da al ahal izan, eta mantentzen du.

Gure zortearentzat, ibilbidea pixkanaka egiten ari da. Estatuan leninistak alderdi marxista desberdinak gogorki lan egiten ari dira unitateak. Lortutako unitatearekin, Monarkia zapaltzaileari postutik botako diogu.

Lan egin ohi dugu Errepublika sozialistak, bera gabe, komunismorik ez da egongo. Lan egin ohi dugu komunismoak, gabe el, berdintasunik ez da egongo. Agur iraultzaileak!

Edurnek testu idatzia (zahar PCE m-l militantea)


TRADUCCIÓN:

A POR LA TERCERA, LO SABEMOS. ¿PERO QUE REPÚBLICA QUEREMOS?

La izquierda revolucionaria en el Estado Español, y en concreto en el País Vasco, donde yo resido, proclaman una vuelta a la Républica. ¿Pero que tipo de República queremos los y las comunistas?
Yo opto por una República Popular y federal. Una República donde el poder se asente en las masas populares.

No queremos una República democrática burguesa, vendría a ser lo mismito de siempre, capitalismo puro y duro. Queremos, en términos de Marx, la Dictadura del Proletariado. Que el pueblo, guiado por el Partido Comunista, llegue al poder, y lo mantenga.

Para nuestra suerte, el camino poco a poco se está elaborando. Los distintos partidos marxistas leninistas en el Estado están trabajando duramente por la unidad. Con la unidad lograda, derrocaremos a la opresora Monarquía.

Trabajemos por la República socialista, sin ella, no habrá comunismo. Trabajemos por el comunismo, sin el, no habrá igualdad. Saludos revolucionarios!

Texto escrito por Edurne (antigua militante del PCE m-l)


domingo, 9 de mayo de 2010

LA EDUCACIÓN EN LA URSS, UN MODELO PARA EL FUTURO


Hablando el otro dia con un compañero, bastante escéptico con el modelo soviético, el me pregunto acerca de la educación en la URSS. Le respondí brevemente. Pero esta respuesta me supuso de inspiración para redactar un breve artículo acerca de este tema:

En la URSS, la educación era totalmente gratis, pública y atea. No existían los colegios privados ni las escuelas religiosas. Además, existía garantía de empleo al acabar los estudios. Si lo comparamos con nuestro sistema, el modelo de la CCCP és infinitamente más justo. Pero tampoco pecaba en calidad, la educación era especializada en los campos militares, en los campos de educación física, en las ingenierías, las ciencias naturales y las ciencias sociales.

El primer objetivo del Partido Comunista, era acabar con la analfabetización de la Rusia de los Zares, cosa que se logro con creces (basta remitirse a las multiples estadísticas acerca de este tema).

El segundo objetivo, era la escolarización. Para ello, existían niveles obligatorios, lo que los soviéticos llamaban "Educación secundaria incompleta llamada".

La formación en el ambito del uso de las lenguas tenía un papel interesante. El ruso era idioma obligatorio. Además del ruso y de la lengua materna (cabe recordar que la URSS era un conjunto de soviets que correspondían con zonas geográficas muy dispares, con sus propias costumbres, respetadas por todos, es más, existían cargos destinados a ello. ), los alumnos estudiaban otra más, externa.

Concluyendo, un sistema para el futuro, avanzado, moderno, con incapié en las ciencias.

Firma : Carrete

A música como arma de luita!


Dende sempre para min a música foi a miña mellor amiga : sempre estaba ali , faiame rir ,odiar e cantar . Aparte de todo isto a música era algo mais , era cultura que todos levábamos no corazon . Pero dende que existe unha mafia chamada a “SGAE” os tempos han cambiado , cos seus cánones que o que pretenden e privartizar de xeito xeral a música . Ao parece luitan polos “músicos” ( o poño entre comillas porque os que defende a SGAE non se lles pode chamar músicos ) de feito a maioria deles compuxerón unha canción na sua vida e agora a vivir desa canción para toda a vida , ou non e asi señor Ramoncin?. Para luitar contra estas mafias , que ofrecen protección das tuas “ obras “ a cambio dunha parte delas , temos que estar unidos , porque para nos a música é un arma de luita e non vamos a conseguir que unha das únicas cousas que lle queda o povo a privaticen! .Tamen dende o meu humilde artigo quero dar as grazas aos grupos que resisten sen pertencer a mafia . Porque poderán cortar as flores pero nunca remataran coa primaveira!


NON MAIS PRIVATIZACION!
NON MAIS MAFIAS!
A CULTURA LIBRE , E DO POVO!

cuộc cách mạng

sábado, 8 de mayo de 2010

NON É NOSTALXIA


Ultimamente, dende os recaudadores de diñeiro trotskistas (non vale a peña citar a istas organizacións) falan do marxismo leninismo coma se fose pura nostalxia, cando eles son os que se apoderadon cautelosamente do termo, creado por Stalin, continuador lexitimo do camarada Lenin.

Falan de Nostalxia, pero, ¿qué nostalxia?, ¿a nostalxia de que os trotskistas non puideron construir un modelo comunista sólido? ¿a nostalxia por un pedaciño de poder? ¿a nostalxia daqueles anos colaborando coa CIA?

Non somos nostálxicos, nin dogmáticos. Non se fai "culto a personalidade" (termo inventado polos trotskistas para desletiximar as experiencias socialistas), simplemente, se fai lectura da URSS. Se somos marxistas leninistas, somos prosoviéticos, se somos prosoviéticos somos nós mesmos, os comunistas de sempre, os comunistas consecuentes. Sabemos que houbo errores, pero ises errores son pequenos e solucionables.

Sabemos que a tarefa non é sinxela, sabemos que hai certa desconfianza por parte dos sectores reformistas ( Reformismo, trotskismo, ben sendo o mesmo. ) ante a unidade. Estamos fortalecendonos, e isa e a preocupación maxima distes ursurpadores.

Eire

sábado, 1 de mayo de 2010

1º De Maio ( Vigo )



Comenzamos por Vigo na nosa manifestación do 1ª de Maio , bo ambiente na cidade , moitas bandeiras da Galiza e da fouce ondeaban o ceo , pancartas có lema “folga xeral” dos diferentes colectivos :ADIANTE , FPG (Frente Popular Galega)CUT ( Central Unitaria de Traballadores ) , CGT ( Confederación General del Trabajo ) , FSM (
Federación Sindical Mundial ) , PCPE (Partido Comunista dos Povos de España ) e un largo etc .Eu persoalmente asistin a esa manifestación por apoiar a ADIANTE , CUT e FPG porque a verdade e que cos da CGT non comparto moitas das suas ideas . Mentras sostiña a nosa faixa pensaba na queles traballadores que no ano 1886 sen a aprobación dos sindicatos maioritarios sairón a rua a loitar pola xornada laboral das 8 horas , dende aquela os tempos han mudado moito pero seguimos nunha sitiación moi mala , este é o momento para que os obreiros da Galiza e do mundo levántense e digan BASTA , basta destas inxustizas , basta da crise que crearon eles ter que pagala nos , basta desta falsa democracia . Tamen quero aclarar un puto sobre estes falsos sindicatos ( CCOO , UGT ) , eu quero plantear unha pregunta , como estes sindicatos poden dicir que están en contra da idade de xubilación se son eles mesmos os que estan a negociala , recordo negociala co capital , negociala coas patronais , negociar coas nosas vidas que para eles só seran cifras , para nos son xente , persoas, compañeiros con nome e apelido que o están a pasar mal nestes tempos .Avande a revolución que xa é hora!

VIVA GALIZA CEIVE E PROLETARIA
VIVA O 1º DE MAIO
VIVA O COMUNISMO
CONTRA A ESPAÑA DO CAPITAL , REVOLUCIÓN OBREIRA!!!


cuộc cách mạng

1º De Maio (Santiago de Compostela )

En Santiago tiñamos duas opcións, acudir a mani de Comisións e a UXT, que abogan polo traicioneiro dialogo social, e a mani da CIG, que abogan por unha alternativa, pero non sintetizada moi ben a verdde. Eu acudi a da CIG, que comezou na Praza Vermella a iso das 12: 30. Aló andaban partidos coma Galiza Nova, BNG, PCPE, Ami, Iska!, Mcb... gritando consignas en contra do Capital e repartindo panfletos, un mais elaborados que outros, e con varias liñas, pero todas nunha mesma dirección: SOCIALISMO E AUTODETERMINACIÓN!.Tamen andaban por aló os de El Miltante, trotskistas de pura cepa, recaudando diñeiro, coma sempre, e algún ácrata. Quero dicir, que xa estamos fartos distes movementos, que so veñen a tocar os collóns, e que non fan nada polo proletario galego.

Rematou a mani co Himno Galego na praza do Toural, coma de costume. Estampa fermosa onde as haxa.

Saude!

Eire

viernes, 30 de abril de 2010

1º De Mayo


Como todos los años desde que la clase obrera intenta emanciparse del yugo capitalista,se ha celebrado el 1º de Mayo el día del trabajador,de la clase obrera.Día que para los y las comunistas es muy importante debido al significado que éste día tiene.

Cualquier día es bueno para comenzar la revolución socialista,pero no hay nada mejor que comenzarla éste día,cuando la clase obrera,aunque pobre mayormente y adquisitivamente,se alza para gritar las injusticias que todos sufrimos,y para exijir respuestas y soluciones; no nos vamos a quedar callados,ya que si el sistema nos da "el dia del trabajador" cuando deberia de ser todo el año,gritaremos tanto,saltaremos tanto que el suelo tiemble,que el burgués,al menos una vez al año,tiemble.

Desde Asturias me dirijo al resto del estado y del mundo para deciros:
VIVA EL DÍA DE LA CLASE OBRERA A TODOS Y TODAS,es el momento de que nos escuchen,por las buenas o por las malas.

¡¡Salud y Revolución!!

Asturies

martes, 27 de abril de 2010

A construir el Socialismo


Hoy, cuando la Crisis Capitalista muerde ferozmente, muchas organizaciones de mi juventud a las que yo creía hace años muertas se han reorganizado y han vuelto a la palestra del comunismo. PTE, PCE (m-l), son ejemplos muy válidos para corroborar lo que expongo en estas lineas.

Recuerdo a viejos camaradas, Fernando ( Pce m-l) , Marco ( Pce m-l), que, segun mis fuentes, aun siguen en la lucha comunista. Tengo buenos recuerdos de ellos, desde aqui les mando un abrazo si me leen.

Parece que la necesaria unidad de los partidos marxistas leninistas, y la reubicación del PCE en el panorama político, son caminos aun crudos. Cada partido tiene sus diferencias, que deberían salientar estudiando bien algunos puntos sobre el centralismo democrático.

Ultimamente UP (del cual no conozco demasiado) ha intentando la unificación con el PCPE, un partido importante, con larga trayectoria y , y con el PCE (m-l), que recordemos, llevan poco de andadura desde su reorganización, unos 4 años aproximadamente.

A lo que quiero llegar, esque plantear la reorganización puede ser considerado por algunos pocos de puro oportunismo. Más esos hombres de poca fé, caen en el dogmatismo. La labor de estos partidos, de TODOS los Marxistas Leninistas, no es ni mucho menos que la UNIDAD por la REVOLUCIÓN SOCIALISTA.

Mis ánimos a todos y todas aquellas personas que aun creemos en un futuro más justo.

Firma : Carrete.

domingo, 25 de abril de 2010

A un Camarada

A UN CAMARADA

Trabajaste en la mina desde pequeño
En la zona norte de España
Dabas al pico con maña
Por algo que llevarte a la boca
Luego vino la revolución
Y luchaste por tus derechos
Entre picos y palas
Se forjó un corazón
Revolucionario
Con tintes libertarios
Pero viste ya que no se podía más
Y diste un paso para actuar
Saliste a un mitin a charlar
Y movilizaste a las masas
Contra el capitalista
Contra el burgués
Porque eras comunista
Y eso es lo que eres, es y fuiste
Frente al imperialista,
El pueblo primero
Forjado como el acero
Entre frió y carbón.
Frente al nacional,
Tus compañeros
De fatigas y camaradas
Frente al militar,
Las milicias
Del proletariado
Con sangre forjado
Y en tu figura plasmo a todos aquellos
Héroes anónimos
Que siguen hoy luchado
Por un mundo mejor y bello
(Uso aquí el presente nómico)
Saludos a los camaradas mineros
Fieles a la revolución
Y, en mi recuerdo, siempre prisioneros.



Daniel Fernández

lunes, 19 de abril de 2010

Y llego el Trotskismo


Y llegó el trotskismo, con un saludo arrogante, quedándose con el humilde camarada.

Y llegó el trotskismo, invadiendo el territorio del marxista, en claro oportunismo.

Y llegó el trotskismo, sectario, desorganizado, doblegando al comunista.

Y llegó el trotskismo, en paso acelerado, con prisa por ocupar los "suculentos" escaños de la democracia, renegando del principio de "dictadura del proletariado".

Y llegó el trotskismo, con su visión imperialista y dogmática. Hablo de la teoría ya fracasada de "REVOLUCIÓN PERMAMENTE", que no respeta el derecho de adaptaa el socialismo a las necesidades de cada territorio, como subrayó en su dia el camarada Vladimir Lenin.

Y llegó el Trotskismo, costruyendo sus palacios, sus aposentos, participando del capital.

Que la Historia se repite es una realidad, y combatirla desde la UNIDAD, es nuestro trabajo.

Carrete

domingo, 18 de abril de 2010

O DOMINGO 18, TODOS EN COMPOSTELA COA REVOLUCIÓN CUBANA



A raiz das ultimas difamacións sobre a Revolución Cubana dende os medios de comunicación, a esquerda
revolucionaria acudiu a manifestación convocada pola Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil.

A participación foi exitosa, entre os acudintes destacan o PCPE, o PCG, o FPG, Isca!, ADIANTE , Galiza Nova e un largo
etcetera, a posición era clara, UNIDADE pola DEFENSA de Cuba, un dos mellores exemplos de loita polo comunismo.
A solidaridade e o internacionalismo estaban latentes,cantando consignas a favor do socialismo, do PCC, e
dos irmaos Castro.

E un orgullo para este que vos escribe aver acudido a esta importantisima cita.

Ao final todos unidos cantando o himno galego, unidos pola causa revolucionaria, moi fermosa esa estampa.

Eire

¿Verdaderamente el PCE ha ayudado a lo largo de la historia o simplemente se ha aprovechado de su momento historico para beneficiarse en el futuro?



Nos remontamos a la Guerra Civil,dónde el Partido Comunista Español era el elebado máximo exponente a conseguir ganar la lucha al bando fascista.Lister en cabeza de la mayoría de guerrillas que se desarrollaban por el resto del estado Español,conseguía a pasos pequeños pero firmes que fueran los fascistas los que retrocedieran.Sin embargo,otro "cabecilla" que quería estar en todo y en realidad nunca estaba en nada era Carrillo,aquel revolucionario que soñaba con ser algún día dirigente del PCE gracias a sus esfuerzos.Éste no soñaba con que la clase obrera llegara a su emancipación,sino que luchaba por su puesto futuro dentro del partido.Muchas luchas puede decir que ha visto,pero en ninguna ha participado,siempre se escondía.

Un gran día,cuando el General Franco fallece y se empieza a instaurar la monarquía,ya habia un supuesto liberalismo para expresar lo que cada cual pensaba y opinaba.Después de tanto tiempo,Carrillo ya era uno de los máximos dirigentes del PCE.Y en sus reuniones tramaban lo que sería en un futuro el Eurocomunismo.
Hasta que España no empezó a integrarse en ese "sueño" que sería la Unión Europea,éstos no pudieron hacer realidad su avance (más bien retraso) político,dejando atrás sus ideales y su orgullo por el vil papel,el dinero.

Dinero que ahora,ganan más sentados en una tribuna discutiendo sobre políticas inservibles con el enemigo,que un obrero en su puesto de trabajo.¿Y ellos eran los que daban la supuesta vida por nosotros en la Guerra Civil? Más bien han luchado para que no les arrebatasen la vida y poder arrebatar la nuestra.

Si ese es el comunismo marxista-revolucionario que quieren predicar,es un ejemplo mediocre.Ya que ahora(de momento),no hay ninguna revolución,además que "revolucionarios" lo somos todos.No es ninguna doctrina a seguir(más bien es una meta a alcanzar).

Ahora lo que si que hay que abonar y recoger el fruto,es el Marxismo-Leninismo, la teoría científica y la parte práctica que se usó para luchar y vencer al fascismo y al capitalismo en la antigua URSS.

Creo que sobran ya las palabras,los echos hablan por sí mismos en la actualidad.

¡¡COMUNISMO O MUERTE!!


Asturies

26945


26945 , numero que leva na mente de muitos galegos fai já ums messes . De repente um dia aperecerom ums numeros extranos polas ruas , despois forom aparecendo mais e mais polas cidades do pais. A xente expeculou de todo :

-Codigo secreto dos nazis
-Asistentes a um partido virtual
-Ata algum facha pensou que era o “numero de neuronas que perderamos”

Pero nom ,era a xente que perdia a fala do nosso idioma cada ano , claro moita xente dira “ só é um numero” para min nom .Som xente , com nomes e apelidos , cumha vida que seguramente rexeitoulhes o nosso idioma ou quizas emigrarom a outra terra , nom sei .E escoitado a xente pola rua o mesmo no bus :
-“Que é ese numero?”
-“nom sei , entrei na sua paxina e só pom umha fecha”(15-04-10)

E escoitado tamem cousas como: ”moi bem pero agora que o borrem” , “a min que me importa a xente que perde o galego”

Pero pareceme o melhor trabalho da esquerda , dende fai anos ,o pior e que a xente nom o entende , parecenlhe “umha parvada”. Pero nós seguiremos luitando ,porque temos fé neste povo e nesta terra

VIVA GALIZA CEIVE E PROLETARIA

cuộc cách mạng

O REBOIRAS, UN HOME A RECORDAR


Xosé Ramón Reboiras Noia, o Reboiras, naceu en Dodro, preto de Compostela, e considerado o exemplo mais alentador pra nosa loita, asemade, un opositor ao franquismo incasable.

En reación ao franquismo, de caracter españolista, no noso xoven Reboiras vai crescendo un espirito nacionalista revolucionario, dende a observa da decadente situación daquela Galicia.

En 1969 ingresa na UPG, definido como comunista patriotico, adicandose a Fronte Cultural Galega. Entre os mediados dos 70 é un dos orgañizadores sindicais mais activos, promoveo boicot as elecions do sindicato vertical.

Levou a UPG acercarse ao marxismo leninismo, ou mellor dito, aplicou os principios de marx, engels, lenin e stalinao seu caracter patriotico.

Reboiras e un home luitador, consciente e formado, ao que todos e todas lle debemos moito das suas ensinanzas.

Eire

domingo, 11 de abril de 2010

Reformar el PCE



Ya lo había dicho Julio Anguita, reformar es plantar cara a la realidad y apostar por superarla. Con este pretexto, muchos militantes comunistas exigimos ya la liberación del PCE de las garras opresoras y oportunistas de IU.

No queremos que nuestras filas "emigren" a esa multitud de partidos que dicen ser marxistas, pero solo de boquilla, porque hacer eso seria el triunfo oportunista llamazarista.

No me gusta ese argumento de que hemos perdido el rumbo. ¿A caso perdió el rumbo Allende con su proyecto de Frente Popular? La unidad es esencial, pero sin costarle el proyecto a los obreros, al PCE. Unidad por la Revolución SI! Unidad por unidad NO!

Por eso creo conveniente refundar el PCE, por un futuro comunista.

Firma: Carrete

sábado, 10 de abril de 2010

Cuba , Internacionalismo mais que nunca

A dereita, e a "esquerda" doblegada aos intereses do capital, levan unha campaña, dende fai tempo, en contra da Revolución Cubana. Mais, xa sabemos sobradamente cal e a posición dos conservadores neste aspecto, "quen non se subleva ao imperialismo ianke sera duramente castigado". Pero queria recordar, a esa esquerda tan noxenta, a gran labor de Cuba e dos seus camaradas no compromiso co Socialismo en todo o mundo.

A parte de manter estreitos lazos coa URSS, coa Republica Popular China e coa Corea ou coa RDA, Cuba participou en varias guerras en Africa, influindo decisivamente no derrocamento do Apartheid.

Actualmente, Cuba, mantén relacións cos paises progresistas de sudamerica, sintetizados no ALBA.

Cuba sempre co socialismo e coas cousas que nos consideramos xustas, a pesares do bloqueo imposto a este pequeno, pero a vez gran país. E unha goze ter este exemplo imparable de compromiso. O legado que nos deixou ninguen nolo borrará da memoria.

VIVA A REVOLUCIÓN CUBANA! NON A CONTRAINFORMACIÓN! NON AO BLOQUEO IANKE!!



Eire

Mais alo da Rianxeira




Mais alo da Rianxeira há outra Galiza , aquela das insustizas que sufre o povo , mais alo da Rianxeira da Igrexia de Santiago e a torre de Hercules , há outra Galiza que luita por um futuro melhor para o seu proletariado , mais alo da Rianxeira há Galiza , mais alo da Rianxeira estamos Nos! .


Nom queremos umha Galiza capitalista


VIVA GALIZA CEIVE E PROLETARIA !

cuộc cách mạng