lunes, 31 de mayo de 2010

Ya no son las víctimas. Son los agresores

¿Cómo habría reaccionado hoy el mundo si alguno de los “estados canallas” hubiese recibido a tiros un envío de ayuda humanitaria y hubiera matado a más de diez cooperantes? ¿Qué hubiera pasado si en lugar de hacerlo Israel lo hubiera hecho Irán o Cuba?

Lo que hoy ha hecho Israel es, desde cualquier punto de vista, una agresión inaceptable a las normas internacionales de convivencia, una agresión visible y notoria pero, a fin de cuentas, una agresión más de un agresor recurrente.

Israel es el resultado de un resentimiento, de un odio disfrazado durante décadas de “legitimidad de las víctimas”. Las víctimas merecen siempre nuestro respeto, nuestra ayuda, nuestra solidaridad, pero la opinión de una víctima para tomar decisiones no vale más que otra opinión. Al contrario, por lo general vale menos porque su capacidad de discernimiento probablemente estará nublada por la tristeza y por un sentimiento comprensible de venganza.

El Estado de Israel se legitima por el sentimiento de culpa de un mundo que asiste horrorizado a la barbarie del nazismo. Y esa legitimidad se ha convertido en una patente de corso que ha hecho que una parte del mundo juzgue la actuación de Israel con ese tamiz. Y la capacidad estratégica de Israel ha convertido esa debilidad de los otros en una fortaleza propia. No utilizan la memoria histórica para no olvidar, sino para que los demás no olviden, no sólo para que no se vuelvan a cometer los errores del pasado, lo que sería legítimo, sino para perpetuar ese sentimiento de deuda de los otros para con ellos.

Desde el punto de vista de la dominación moral, del control de la comunicación, esa es la estrategia de Israel. Por eso cualquier evocación del Holocausto que no coincida con ese uso de la desgracia recibe rápidamente la acusación de “negacionismo”. El sentimiento de culpa es una estrategia política desde hace cuatro mil años. Y además es la estrategia de Dios, y por lo tanto, de su pueble elegido.

Si la memoria del Holocausto sirve para justificar el carácter agresivo e intocable de Israel, creo sinceramente que la honorabilidad de las víctimas, el respeto que nos merecen, están siendo destrozados por los que dicen ser sus herederos. Israel tiene un comportamiento odioso y, por mucho que quieran identificar su Estado con la identidad de todo un pueblo, me niego a hacer extensivo ese odio. Parece que Israel quiere que odiemos a los judíos, porque el odio a los judíos está en el origen de su propia identidad como Estado. Israel cree que su fortaleza es directamente proporcional al odio de los gentiles y por eso insiste: quien me odia a mi, odia a los judíos, quien me critica a mi critica a los judíos y nosotros somos los únicos legitimados para juzgar y utilizar ese odio por lo que nos debéis y porque somos el pueblo elegido.

Ese carácter vanidoso de víctima perpetua hace que, después de cualquier conflicto, de cualquier altercado, de cualquier polémica, Israel diga siempre lo mismo: lo que hemos hecho ha sido defendernos. La lógica dice que agrede el agresor y se defiende la víctima. Pero Israel, aún cuando agrede, dice que se defiende. Así sigue siendo la víctima y, por lo tanto, tiene la legitimidad de mantener una agencia de inteligencia despiadada, un ejercito con gran capacidad de agresión, armamento nuclear, territorios ocupados... Y así tiene la legitimidad de ser un Estado.

Es triste comprobar cómo un Gobierno se puede alimentar de los despojos de los antepasados de su propio pueblo. Creo sinceramente que Israel lo hace con un desprecio absoluto a la memoria de los niños, las mujeres y los hombres arrastrados a una muerte horrenda en una cámara de gas. La impunidad amparada en esa actitud carroñera debe terminar y el mundo debe empezar a ver a Israel con ojos del siglo XXI. Ya no son las víctimas. Son los agresores.



Comando Balaclava

sábado, 22 de mayo de 2010

SEGUIMOS EN PIE


No puedo más
Voy a estallar
No puedo soportar
Tanta mediocridad
Cuando me dicen en la escuela
Que la injusticia es necesaria
Como verdad única y verdadera
Mas tengo cabeza y labia
Y escribo en forma de versos
Para contestar
A aquellos que dicen saber la verdad
En estos tiempos adversos
Sin dejar escuchar
Otras voces
Que apuntes ideas
Donde reconoces
Mentes libres, revolucionarias, ateas
Seguimos en pie
La utopía
Es un forma de ver
El mundo que nos rodea
Para crecer
Con sabiduría
Y, lo vuelvo a decir,
Seguimos aquí
De pies como una montaña
Rígida cumbre
Agarrada a la tierra
No podrá quemarla ninguna lumbre
Ni segarla la guadaña
Pues la idea de mente en mente erra
Creando una situación de conflicto,
De lucha, de guerra


Daniel Fernandez

jueves, 20 de mayo de 2010

CONTESTANDO A NUESTRO COLABORADOR EIRE SOBRE EL PSUV :


Ante todo, mis respetos a todos los colaboradores de este medio de difusión. Quisiera responder al Artículo escrito por Eire acerca del PSUV. Lo primero que quiero decir, es mostrar mi pleno apoyo al Proceso Bolivariano.

Lo primero que me llamo la atención es la afirmación, o la conclusión segunda. Claro que el motor de la revolución es el pueblo. Si dices que dejaron sus proyectos particulares para apoyar al PSUV, no es está una contradición? A caso el pueblo no se sumó al proyecto revolucionario, impulsando el proyecto socialista?.

Lo segundo, hablar del culto al líder?, parece un argumento propio de los secuaces capitalistas en contra del comunismo. En todo caso, se puede hablar de un Hugo Chavez carismático, con una influencia positiva increible.

De acuerdo con la afirmación de crear un frente de izquierdas... ¿pero a caso no hay debate te pregunto? Te recuerdo el Congreso Extraordinario del PSUV debate transición al Socialismo, realizado el 20 del 3 de este mismo año, por ejemplo.

Me gustaría, si me lo permitís, como conclusión, recoger los logros escritos por Eire, y publicarlos de nuevo en este escrito :

- Disminución da pobreza en xeral
- Creación dun sistema de saude preventivo.
- Creación e formación de cooperativas para acabar co Capitalismo.
- Crecemento do PIB
- Eliminación do "puntofixismo"
- Creanse a ley de terra e de pesca.

(EN GALLEGO, EXTRAIDO DEL ARTÍCULO DE EIRE)

Un saludo!

Firma : Carrete

martes, 18 de mayo de 2010

PSUV, O CAMIÑO DE IMPOR A UNIDADE (CRITICA CONSTRUCTIVA A POSICIÓN DO CAMARADA HUGO CHAVEZ) :


Non é facil, compañeiros e compañeiras, falar da Revolución Bolivariana en Venezuela dende a Europa do Capital, pero é necesario analizar, coa maior obxetividade posible, o camiño. Certo é que parto con ventaxa, as experiencias de socialistas venezolanos moi próximos a este camarada que vós escribe teñen moito peso no artigo.

Antes de comezar a redactar este artigo, citeime con este compañeiros dos que vos falo para levar un debate, un tanto caótico, sobre o proceso. As conclusións as que se chegaron foron estas :

1. O Proceso da Revolución Bolivariana é un proceso único na Patria. Tras anos de democracia bipartidista, moi semellante a do Estado Español, un partido que se autodenomine socialista, antiimperialista e bolivariano alcanza o poder pola vía non revolucionaria.

2. O protagonista real do proceso é o pobo. Nin os dirixentes do PSUV nin o propio Hugo Chavez. O pobo rachou con antigos partidos socialistas para levar a cabo a máxima de Karl Marx : PROLETARIOS DE TODO O MUNDO, UNÍDEVOS!

3. En consecuencia con esto, cabe criticar o PSUV e a Hugo Chavez, por non dialogar pola unidade. Partidos históricos coma o PCV ou o MAS son afastados do proceso. Ben podemos falar, se nolo permitides, de culto ao lider.

Con estos puntos sinalados, é necesario, se queremos falar de obxetividade, dar datos fiables para argumentar con solidez o texto.

A/ . A democracia venezolana nace coa caida do ditador Marcos Perez, a finales do 60. Como toda democracia, todo esta ben ligado para que gobernen os aliados do capitalismo. Firmaron o Pacto de Punto Fixo, fixando as reglas. O establecemento hexemónico dos partidos COPEI e AD, ben nos reflicte que tipo de democracia era aquela.

No 1998 chegou Hugo Chavez, cunha marcada política de cambio. Aprobeitando estar no poder, reformou as Cámaras e a Constitución. Chegou o Socialismo, como paso previo ao Comunismo, onde non existiría un Estado.

Asi pois, vemos como hai un cambio realmente superlativo na Venezuela. Pasouse dun modelo totalmente capitalista a un modelo, socialista... ¿ Pero quen é o verdadeiro artifice do milagroso cambio, o pobo, ou o Hugo Chavez?.

B/ . O pobo, rexeitou os seus propios intereses, fortalecendo o novo partido, o PSUV. Abandoaronse proxectos, deuse o voto masivo a Hugo Chavez. Certo, todo proceso ten as suas contradicións, QUE DEBEN SER SER ATACADAS DENDE A ESQUERDA, pero recordar que non hai xa debate, é necesario. E en relación con esto mesmo, ben o ultimo punto.

C/ . O pobo que renuciou aos seus propios proxectos para alistarse no PSUV, e os partidos políticos afastados, deben debatir as suas posturas co fin de construir un FRENTE DE ESQUERDAS. Chegar a acordos nunca é fácil, pero a idea do FRENTE e o menos descabellado no asunto. Son xa moi vistas as criticas ao PCV ou ao MAS dende as propias palabras do compañeiro Chavez.

E rematando, para que non se me tilde de contrarevolucionario, inclúo cambios positivos dende a chegada deste particular socialismo :

- Disminución da pobreza en xeral
- Creación dun sistema de saude preventivo.
- Creación e formación de cooperativas para acabar co Capitalismo.
- Crecemento do PIB
- Eliminación do "puntofixismo"
- Creanse a ley de terra e de pesca.

Pois a conclusión a que cheguei, tras un analise profundo e un previo debate con antigos compañeiros comunistas en Venezuela e o seguinte : TODO PROCESO TEN CONTRADICIÓNS, QUE DEBEN SER ATACADAS DENDE A ESQUERDA. CONSTRUIR O SOCIALISMO PRECISA DE UNIDADE, XA QUE O POBO E O MOTOR DO CAMBIO, SE NON SE REALIZAN ESTAS TAREFAS, O PROCESO QUEDARÁ SUSPENDIDO NALGUN MOMENTO, INDA QUE DESEXAMOS O MELLOR PARA A AMERICA DO SUR. UNHA APERTA.

Asina : EIRE

sábado, 15 de mayo de 2010

Érguete Loita!



Companeiro/a obreiro/a , Camarada campesino/a que levades toda a vida loitando por un futuro mellor , agora é o momento , fragüemos a nosa revolución dunha vez por todas , somos nos , o proletariado , os que levamos encima toda a sociedade .Imaxinádevos se todos os edificios en construcción parasen porque os obreiros cansos dos empresarios deciden erguerse e loitar pola revolución, que non chegara comidas os supermercados porque os labregos cansos desta sociedade intentan cambiala ,imaxinade todas as lonxas vacias porque eles , os pescadores , cansos do terrorismo empresarial e dos recortes de sueldo deciden cambiar as reglas do xogo . Somos o motor desta sociedade e o goberno non o ve , pero o vamos demostrar .Saiamos as ruas , xuntemos as nosas voces e berremos todos ao unísono polo proletariado .
VAMOS POBO CARA A REVOLTA!
O FUTURO E NOSO COMPAÑEIROS/AS



cuộc cách mạng

martes, 11 de mayo de 2010

UNIOS HERMANOS PROLETARIOS


El pueblo griego es actualmente un reflejo para el proletariado internacional y para la Humanidad entera. Se ha rebelado, contra el orden que les pretenden establecer, pisoteando sus derechos. Pero Grecia, el pueblo griego, su proletariado, guiados por su partido de vanguardia y los sindicatos, han sabido poner freno a las agresiones que desde el FMI, su gobierno traidor socialdemócrata aliado con el neoliberalismo y la Union Europea pretendian inflingirles. Estas son las medidas que esa panda de buitres carroñeros del capital pretenden imponerle a su pueblo:
-1. Aumentan la edad de jubilación de las mujeres en cinco años y la de los hombres en tres años, tanto en el sector público como en el privado.
2. Recortan los salarios de los funcionarios públicos en un 25% y abolen los convenios colectivos en el sector privado.
3. Liberan los despidos en el sector privado.
4. Reducen en un 20% las pensiones de los jubilados.
5. Aumentan los impuestos para todos los trabajadores.
6. Privatizan empresas públicas, etc. etc.

El sector sindical del partido comunista de vanguardia griego, el KKE, convoco manifestación multitudinarias en todo el pais el pasado dia 5 de Mayo. En Atenas, donde mas afluencia de manifestantes hubo, las cifras llegaron a 65mil personas, a pesar de lo que digan las fuentes oficiales del gobierno y los mass media prostituidos que señalan que los manifestantes no llegaban a 20mil. En las manifestaciones participaron no solo el pueblo griego sino gente de Filipinas, Malasia, Bangladesh, India o Somalia, por citar simplemente unos ejemplos de la significación internacionalista que estos hechos han provocado.
El KKE ha anunciado para el proximo 15 de Mayo una gran manifestación y hace un llamamiento a todo el proletariado para que acuda como sea; en barco, avion, coche e incluso a pie. El gobierno tiene pesadillas con este proximo 15 de Mayo.
El Pueblo Griego esta dando un ejemplo de honradez revolucionaria y sobretodo de consecuencia en lo que a defender sus derechos supone. Esto que esta pasando, no solo en Grecia, sino en los paises capitalista de la UE, es un clarisimo ejemplo de que el capitalismo falla, y nadie puede negar esto. Solo se puede negar que el capitalismo es ciclico y como tal sufre crisis ciclicas si obviamos y pasamos por alto las crisis de 1873, 1929, 1973 y la actual. Solo asi podemos darle un voto de confianza al capitalismo.
Los grandes economistas dicen que el siguiente pais en sufrir los estragos de la crisis sera el Estado Español. Esperemos que el proletariado patrio este a la altura de las circustancias y sepamos defender lo nuestro con ardor revolucionario y valentia.
UNIOS HERMANOS PROLETARIOS


El Negro Kalashnikov

lunes, 10 de mayo de 2010

A HIRUGARRENAK, DAKIGU. BAINA ERREPUBLIKAK NAHI DUGUNA?


Ezker iraultzailea Espainiako Estatuan, eta zehazki Euskadin, eta han ni resido, bira bat aldarrikatzen dute a la Républica. Baina Errepublika motak nahi duguna lo eta komunistak?
Errepublika Popularrak eta federalak bat erabakitzen. Errepublika bat eta han el ahal izan se asente masa popularretan.

Ez dugu nahi Errepublika demokratiko burges bat, etorriko litzateke izatera lo mismito betidanik, kapitalismo madarikatu eta gogorra. Nahi dugu, Marxen hitzetan, Proletalgoaren diktadura. Herria, gidatuta Alderdi Komunistak, etortzen da al ahal izan, eta mantentzen du.

Gure zortearentzat, ibilbidea pixkanaka egiten ari da. Estatuan leninistak alderdi marxista desberdinak gogorki lan egiten ari dira unitateak. Lortutako unitatearekin, Monarkia zapaltzaileari postutik botako diogu.

Lan egin ohi dugu Errepublika sozialistak, bera gabe, komunismorik ez da egongo. Lan egin ohi dugu komunismoak, gabe el, berdintasunik ez da egongo. Agur iraultzaileak!

Edurnek testu idatzia (zahar PCE m-l militantea)


TRADUCCIÓN:

A POR LA TERCERA, LO SABEMOS. ¿PERO QUE REPÚBLICA QUEREMOS?

La izquierda revolucionaria en el Estado Español, y en concreto en el País Vasco, donde yo resido, proclaman una vuelta a la Républica. ¿Pero que tipo de República queremos los y las comunistas?
Yo opto por una República Popular y federal. Una República donde el poder se asente en las masas populares.

No queremos una República democrática burguesa, vendría a ser lo mismito de siempre, capitalismo puro y duro. Queremos, en términos de Marx, la Dictadura del Proletariado. Que el pueblo, guiado por el Partido Comunista, llegue al poder, y lo mantenga.

Para nuestra suerte, el camino poco a poco se está elaborando. Los distintos partidos marxistas leninistas en el Estado están trabajando duramente por la unidad. Con la unidad lograda, derrocaremos a la opresora Monarquía.

Trabajemos por la República socialista, sin ella, no habrá comunismo. Trabajemos por el comunismo, sin el, no habrá igualdad. Saludos revolucionarios!

Texto escrito por Edurne (antigua militante del PCE m-l)


domingo, 9 de mayo de 2010

LA EDUCACIÓN EN LA URSS, UN MODELO PARA EL FUTURO


Hablando el otro dia con un compañero, bastante escéptico con el modelo soviético, el me pregunto acerca de la educación en la URSS. Le respondí brevemente. Pero esta respuesta me supuso de inspiración para redactar un breve artículo acerca de este tema:

En la URSS, la educación era totalmente gratis, pública y atea. No existían los colegios privados ni las escuelas religiosas. Además, existía garantía de empleo al acabar los estudios. Si lo comparamos con nuestro sistema, el modelo de la CCCP és infinitamente más justo. Pero tampoco pecaba en calidad, la educación era especializada en los campos militares, en los campos de educación física, en las ingenierías, las ciencias naturales y las ciencias sociales.

El primer objetivo del Partido Comunista, era acabar con la analfabetización de la Rusia de los Zares, cosa que se logro con creces (basta remitirse a las multiples estadísticas acerca de este tema).

El segundo objetivo, era la escolarización. Para ello, existían niveles obligatorios, lo que los soviéticos llamaban "Educación secundaria incompleta llamada".

La formación en el ambito del uso de las lenguas tenía un papel interesante. El ruso era idioma obligatorio. Además del ruso y de la lengua materna (cabe recordar que la URSS era un conjunto de soviets que correspondían con zonas geográficas muy dispares, con sus propias costumbres, respetadas por todos, es más, existían cargos destinados a ello. ), los alumnos estudiaban otra más, externa.

Concluyendo, un sistema para el futuro, avanzado, moderno, con incapié en las ciencias.

Firma : Carrete

A música como arma de luita!


Dende sempre para min a música foi a miña mellor amiga : sempre estaba ali , faiame rir ,odiar e cantar . Aparte de todo isto a música era algo mais , era cultura que todos levábamos no corazon . Pero dende que existe unha mafia chamada a “SGAE” os tempos han cambiado , cos seus cánones que o que pretenden e privartizar de xeito xeral a música . Ao parece luitan polos “músicos” ( o poño entre comillas porque os que defende a SGAE non se lles pode chamar músicos ) de feito a maioria deles compuxerón unha canción na sua vida e agora a vivir desa canción para toda a vida , ou non e asi señor Ramoncin?. Para luitar contra estas mafias , que ofrecen protección das tuas “ obras “ a cambio dunha parte delas , temos que estar unidos , porque para nos a música é un arma de luita e non vamos a conseguir que unha das únicas cousas que lle queda o povo a privaticen! .Tamen dende o meu humilde artigo quero dar as grazas aos grupos que resisten sen pertencer a mafia . Porque poderán cortar as flores pero nunca remataran coa primaveira!


NON MAIS PRIVATIZACION!
NON MAIS MAFIAS!
A CULTURA LIBRE , E DO POVO!

cuộc cách mạng

sábado, 8 de mayo de 2010

NON É NOSTALXIA


Ultimamente, dende os recaudadores de diñeiro trotskistas (non vale a peña citar a istas organizacións) falan do marxismo leninismo coma se fose pura nostalxia, cando eles son os que se apoderadon cautelosamente do termo, creado por Stalin, continuador lexitimo do camarada Lenin.

Falan de Nostalxia, pero, ¿qué nostalxia?, ¿a nostalxia de que os trotskistas non puideron construir un modelo comunista sólido? ¿a nostalxia por un pedaciño de poder? ¿a nostalxia daqueles anos colaborando coa CIA?

Non somos nostálxicos, nin dogmáticos. Non se fai "culto a personalidade" (termo inventado polos trotskistas para desletiximar as experiencias socialistas), simplemente, se fai lectura da URSS. Se somos marxistas leninistas, somos prosoviéticos, se somos prosoviéticos somos nós mesmos, os comunistas de sempre, os comunistas consecuentes. Sabemos que houbo errores, pero ises errores son pequenos e solucionables.

Sabemos que a tarefa non é sinxela, sabemos que hai certa desconfianza por parte dos sectores reformistas ( Reformismo, trotskismo, ben sendo o mesmo. ) ante a unidade. Estamos fortalecendonos, e isa e a preocupación maxima distes ursurpadores.

Eire

sábado, 1 de mayo de 2010

1º De Maio ( Vigo )



Comenzamos por Vigo na nosa manifestación do 1ª de Maio , bo ambiente na cidade , moitas bandeiras da Galiza e da fouce ondeaban o ceo , pancartas có lema “folga xeral” dos diferentes colectivos :ADIANTE , FPG (Frente Popular Galega)CUT ( Central Unitaria de Traballadores ) , CGT ( Confederación General del Trabajo ) , FSM (
Federación Sindical Mundial ) , PCPE (Partido Comunista dos Povos de España ) e un largo etc .Eu persoalmente asistin a esa manifestación por apoiar a ADIANTE , CUT e FPG porque a verdade e que cos da CGT non comparto moitas das suas ideas . Mentras sostiña a nosa faixa pensaba na queles traballadores que no ano 1886 sen a aprobación dos sindicatos maioritarios sairón a rua a loitar pola xornada laboral das 8 horas , dende aquela os tempos han mudado moito pero seguimos nunha sitiación moi mala , este é o momento para que os obreiros da Galiza e do mundo levántense e digan BASTA , basta destas inxustizas , basta da crise que crearon eles ter que pagala nos , basta desta falsa democracia . Tamen quero aclarar un puto sobre estes falsos sindicatos ( CCOO , UGT ) , eu quero plantear unha pregunta , como estes sindicatos poden dicir que están en contra da idade de xubilación se son eles mesmos os que estan a negociala , recordo negociala co capital , negociala coas patronais , negociar coas nosas vidas que para eles só seran cifras , para nos son xente , persoas, compañeiros con nome e apelido que o están a pasar mal nestes tempos .Avande a revolución que xa é hora!

VIVA GALIZA CEIVE E PROLETARIA
VIVA O 1º DE MAIO
VIVA O COMUNISMO
CONTRA A ESPAÑA DO CAPITAL , REVOLUCIÓN OBREIRA!!!


cuộc cách mạng

1º De Maio (Santiago de Compostela )

En Santiago tiñamos duas opcións, acudir a mani de Comisións e a UXT, que abogan polo traicioneiro dialogo social, e a mani da CIG, que abogan por unha alternativa, pero non sintetizada moi ben a verdde. Eu acudi a da CIG, que comezou na Praza Vermella a iso das 12: 30. Aló andaban partidos coma Galiza Nova, BNG, PCPE, Ami, Iska!, Mcb... gritando consignas en contra do Capital e repartindo panfletos, un mais elaborados que outros, e con varias liñas, pero todas nunha mesma dirección: SOCIALISMO E AUTODETERMINACIÓN!.Tamen andaban por aló os de El Miltante, trotskistas de pura cepa, recaudando diñeiro, coma sempre, e algún ácrata. Quero dicir, que xa estamos fartos distes movementos, que so veñen a tocar os collóns, e que non fan nada polo proletario galego.

Rematou a mani co Himno Galego na praza do Toural, coma de costume. Estampa fermosa onde as haxa.

Saude!

Eire